, 
Жетімнің күйін кешкен бейнелеу өнері
Жетімнің күйін кешкен бейнелеу өнері
«Айтарым бар» бағдарламасының бүгінгі қонағы Қазақбай Әжібекұлы, танымал суретші, ұлттық бейнелеу өнерінің көрнекті майталманы. Оның ойынша бейнелеу секілді маңызды өнер түрінің Қазақстандағы қазіргі жағдайы аянышты. Атап айтқанда, мемлекеттен жасалып отырған қолдау мардымсыз, қаржылай демеу әлсіз, тіпті бұл салаға қатысты сауатты саясат жоқ десе де болады. Нәтижесінде Әбілхан Қастеевтен бастау алатын қазақ бейнелеу өнері сол жеткен биіктен одан әрі көтерілу орнына керісінше жыл сайын құлдырап келе жатыр. Жиналған тәжирибе, қалыптасқан мектептер уақыт өткен сайын жоғалуда. Олардың орнын кәсіби деңгейі мен талғамы төмен дүниелер басуда. Бұл үлкен қынжылыс тудыратын жағдай. Себебі мәселе тек бейнелеу өнерінің өзінде ғана емес, оның қазақи дүниетанамыды, ұлттық болмасты дамытудағы шешуші рөлінде. Ал отандық өнер түрлері өз елінде жетімнің күйін кешкен жағдайда оның орнын бөтен құндылықтар мен түсініктер басатыны анық. Осындай жалған дүниелермен сусындаған жастардың арасында шынайы отансүйгіштік пен ұлтжандылық сияқты қасиеттердің пайда болуы неғайбыл. Ең өкініштісі мемлекетшіл ұстанымына берік өнер иелерінің бұндай жанайқайын түсінетін, олармен санасатын жауапты орындар кемде-кем.
Кто виноват в упадке изобразительного искусства Казахстана?
Сегодняшний гость «Айтарым бар» - известный художник, талантливый представитель казахского изобразительного искусства Казакбай Ажибекулы. По его мнению, этот один из важнейших видов искусства в настоящее время находится в плачевном состоянии. Причина заключается в недостатке внимания со стороны государства, слабой финансовой поддержке, отсутствии внятной и грамотной политики со стороны властей. Как печальный итог - казахское изобразительное искусство откатилось с вершин, которые достигли в свое время Абильхан Кастеев и его ученики. Во- многом оказались потеряны наработанные традиции и ценный опыт, целые школы. На их место зачастую приходят низкопробные и безвкусные работы. Подобное положение вызывает большую тревогу, поскольку в условиях деградации казахского искусства его место занимают привнесенные ценности. При таком развитии событий едва ли можно надеяться, что из поколений, выросших на чуждых идеалах и посылах, вырастут настоящие патриоты страны. То есть проблемы выходит далеко за рамки собственно самой сферы изобразительного искусства. Но самое печальное заключается в том, что со стороны уполномоченных государственных органов, отвечающих за культуру и искусство, до сих пор не ощущается понимания ситуации, отклика на крик души людей искусства, которые желают внести вклад в развитие своей страны.
